Każdy system jest nieomylny dlatego zawiadujący nim ludzie zawsze są na koniec nagradzani ;-)

Normalnie jak "afera mięsna" z PRL.

Dobrze, że nikogo nie powiesili (chociaż dla tego samobójcy marna pociecha) ani nawet nie wykastrowali. Że też nikomu nie dało do myślenia, że kilkaset osób w tym samym czasie w różnych miejscach zdecydowało się kraść. To znaczy, że albo ktoś bardzo  potrzebował tej afery, albo masowe podkradanie  (jak w PRL) jest w Królestwie  częścią systemu.

Sugerowałem się niewiedzą kolegów, którzy widać nie czytają pudelka, ale myślę, że nie szkodzi jak najszerzej wspominać o takich wpadkach. Może powinienem był pisać wcześniej, bo nowości w sprawie wypłynęły niecały tydzień po mojej poprzedniej notce. W każdym razie lubię mieć takie historie na podorędziu, choćby na wypadek gdyby któremuś z kolegów znowu uwidziało się, że tylko w tej okropnej Polsce są afery. Podobnie skatalogowałem sobie na przykład sprawę lotniska Berlin Brandenburg, o której parę lat temu pisał valser.

To jest punkt w połowie drogi, gdzie spotykają się i serdecznie ściskają najgorsze tendencje owych zawiadowców i informatyków. Ci ostatni, jako ścisłowcy, z natury lubiący rozwiązania proste i eleganckie, na widok wielkiego, brzydko połatanego systemu zawsze pragną wyrzucić wszystko na śmietnik i stworzyć od zera nowy, piękny, koncepcyjnie klarowny system. Tyle że każda łata i nieelegancka poprawka to ślad po - wykrytym "w praniu" i z wysiłkiem naprawionym - realnym problemie, może i grubej aferze. Znajdą się takie i w nowym systemie i on też obrośnie podobną patyną. Nowy system, nowe problemy, nowe afery, nowe łaty, nowe ordery i tak się ten interes kręci. Za to faktyczny problem wspomniany powyżej, to jest nadmierne zaufanie wobec systemu, systemowo zostaje pominięty. Albo i spotęgowany.

Taki przykład .

Naście lat temu robiłem  kontrolę w pewnej zagranicznej firmie, w której jednym z  segmentów produkcji była sprzedaż butli z gazami technicznymi poprzez sieć  agencji terenowych. Problem polegał na tym, iż wskazania  systemu elektronicznego, zawiadującego dystrybucją i logistyką nie zgadzały się z faktycznymi stanami magazynowymi produktów. I nikt nie wiedział , gdzie się podziewa ok. 10 procent z kilkuset tysięcznej ilości butli będących w obrocie (pełne były dostarczane do odbiorców, a puste wracały do ponownego napełnienia). Wywoływało to perturbacje grożące nawet zrywaniem kontraktów przez odbiorcę i płaceniem dlań odszkodowań za towar niedostarczony w zamówionym terminie lub nie takiej, jak wynikająca z umowy o dostawach ilości.  

Czyli system wykazywał, ze np. jest 800 butli z acetylenem do odbioru w Brzegu (Opolszczyzna), spedycja wysyłała tam transport, który miał te butle zabrać i rozwieźć po najbliższych lokalizacyjnie agencjach. Po dotarciu do zakładu w Brzegu okazywało się , ze jest na magazynie np. tylko 400 butli.

Stres, bałagan i łatanie sytuacji dostawami w trybie awaryjnym z innych punktów, co  wprowadzało elementy destrukcji w grafiku  dostaw na dany dzień.

Powód okazał się prozaiczny. Kierowcy rozwożący butle po punktach odbioru (agencje terenowe) , czasami z przyczyn losowych (objazdy, awarie samochodów itp. ) nie dostarczali części butli, bo dojechali za późno, gdy agencje zostały zamknięte, a nie zawsze istniały możliwości pozostawienia towaru (pod brama takiego punktu) i powracali z nimi do bazy produkcyjnej. Butle były przekazywane do magazynu, a kierowca powinien był wpisać w system, ile i jakich butli zwraca. Ale bywało tak, że kierowca wracał późno, był zmęczony, niekiedy miał nerwowa rozmowę z kierownikiem zmiany spedycyjnej, albo jeszcze „awanturujący” telefon od zony i w efekcie „zapomniał” wpisać to, co przywiózł, a w międzyczasie jego „zwrotka” (z bramy wjazdowej)  została przykryta zwrotkami innych kierowców. Stan magazynowy różnił się w ten sposób od stanu wskazywanego przez „komputer’. Jeśli wracało iluś kierowców  i każdy z nich miał zwroty, to jeśli tylko, co któryś nie wpisał, albo z pośpiechu wpisał niedokładnie, różnice po pewnym czasie kumulowały się do istotnych rozbieżności, z konsekwencjami opisanymi wcześniej.
 

Fraza "going postal" wpasowuje się w aferę pocztową. Książka Terrego Prachetta o tym tytule pojawiła się w "wesołej brytani" w 2004 roku. Aż się chce połączyć kropeczki w tym obrazie. Im starszy i dojżalszy system tym komputery popełniają więcej niewymuszonych błędów.

Niewymuszony błędy widocznie będą nieodłącznym atrybytem systemów sztucznej inteligencji. 

Niewykluczone, że chodzi o te wspomniane franczyzy, bo tutejsze małe sklepiki na rogu prowadzą właśnie - aż stereotypowo - Hindusi.

Jedna z ostatnich udanych książek Pratchetta i sporo było tam i o komputeryzacji, albo przynajmniej o internecie. Jeśli chodzi o same systemy, to niestety im wyższa złożoność, tym łatwiej przychodzi ludziom traktowanie ich jako czarnych skrzynek.

Dodam pokrewnie z mojej działki. Jestem bioinformatykiem i większość mojej pracy ma charakter interdyscyplinarny, to znaczy - po ludzku - jako człowiek wyspecjalizowany w algorytmach i narzędziach analizy wielkich ilości danych biologicznych jestem w stałym kontakcie z biologami wyspecjalizowanymi we własnych dziedzinach. Ich specjalizacja i doświadczenie, wsparte naszymi analizami, pozwalają nam wspólnie rozwiązywać różne problemy biologiczne. Są jednak przy takiej współpracy różne problemy, z których bardzo charakterystycznym jest to, że - jak zdarza się zażartować bioinformatykom - "biolodzy naprawdę wierzą w te nasze wyniki". To znaczy każda analiza jest zawsze obarczona jakimś błędem statystycznym, choćby czysto losowym błędem pomiarowym. Przy setkach milionów pomiarów i wielkiej złożoności problemów miewa to znaczący wpływ na wyniki i niekoniecznie łatwo jest zrozumiale przekazać próbującemu rozumować na ich podstawie biologowi, które z wyników są pewne, które bardzo prawdopodobne, a które jedynie bardzo możliwe. Oni najchętniej, dla uproszczenia, uznaliby wszystko za pewnik, a prowadzący analizę również niekoniecznie lubi, gdy mu za nachalnie patrzą na ręce, więc w patologicznej sytuacji on zgrywa czarnoksiężnika, a biolodzy bezkrytycznie przyjmują stworzone czarną magią wyniki z dobrodziejstwem obarczonego błędem inwentarza.

Jak wiadomo,  "system" przerabia jedynie to, co do niego wrzucono.

Racja, w zasadzie o tym była też moja ostatnia notka. Co do dociekań to (kogo by się nie chciało obarczyć winą) pewne dobrze na własne potrzeby dociec prawdy, czego zresztą dokonał i opisywany Post Office. Tylko w razie nieodpowiednich wyników dociekań trzeba skutecznej unikać przecieków...

tout est clair

W Polsce nie miała szansy na osiągnięcie  pozycji monopolisty. Zbyt silna była wówczas konkurencja firm niemieckich. No i od dawna juz nie ma jej (tej konkretnej brytyjskiej), bo w 2007 r. w jej polski segment wykupiła  spółka amerykańska.

No tak jeszcze się człowiek nie oswoił z technologią M(icro)EMS, a tu już zajawki N(ano)EMS.

A może to tylko trzyma się śladu po igle ?

:)

Tak przypuszczałem. Chyba byłem świadkiem podania pomocnejniemieckiejdłoni (oczywiście w żabio/kijankowej perspektywie).

Nie jestem do końca pewny, czy mówimy o tej samej firmie, ale raczej nie ma znaczenia to jaka marka/szyld ?

BOC nie ale AP.

To raczej tylko są nazwy. 

Air Products zakupił BOC w 2007 r.  (sfinalizowanie transakcji, bo przejmowanie składników majątkowych trawło około roku).

A moja kontrola to był rok 2004.

wszystko w demokracji jest możliwe (poza zmianami na lepsze)

To tak niedawno zmieniono barwy poczty polskiej.

british mail

poprzednio

dziś

Wskrzeszę na moment tekst uzupełnieniem, że telewizja ITV wyemitowała na początku tego miesiąca czteroodcinkową serię pod tytułem "Mr Bates vs The Post Office", traktującą o opisywanym tu skandalu. Temat stał się nagle medialny, ciężko włączyć radio, by o nim nie usłyszeć, premier Rishi Sunak zapowiedział jakieś kroki legislacyjne, które mają pomóc ofiarom, a wspomniana na końcu tekstu Paula Vennells ogłosiła wczoraj, że zrzeka się tytułu komandora Orderu Imperium Brytyjskiego.

Z natłoku obowiązków nie śledzę tego blisko, ale coś się dzieje.